Is dit goede zorg, vraag je je af…
Je bent wijkverpleegkundige met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een hart voor goede zorg. Mevrouw A. heeft steeds meer medische zorg nodig. Je ziet dat de thuiszorg haar in deze situatie niet meer de optimale zorg kan bieden die zij nodig heeft, maar mevrouw A. wil absoluut niet naar naar een verpleeghuis, ze wil thuis blijven wonen. Je moet (wettelijk) akkoord gaan met haar wens, en daarmee kwalitatief minder goede zorg bieden dan wat je zou willen. Dit geeft je morele stress. Hoe kom je met jezelf in het reine?
Ook in het team roept dit veel emoties op. “Deze zorg is niet menswaardig!” wordt geroepen. Maar wat is menswaardige zorg eigenlijk? En wie bepaalt dat; de professional of de cliënt?
Mij werd gevraagd een moreel beraad met het team te houden, om een gezamenlijk antwoord op deze vraag te vinden.
We hebben eerst ruimte gegeven aan de uiteenlopende oordelen, fysieke reacties en emoties die er speelden over de situatie van mevrouw A. Het was hierbij essentieel, dat iedereen hierin moreel gelijk is; ieders perspectief mag er zijn. Vervolgens werden deze geparkeerd, en heeft ieder zich ingeleefd in wat op het spel staat voor alle betrokkenen bij deze casus.
Het team heeft door dit moreel beraad meer helderheid gekregen over wat belangrijk is, en dat dit voor iedereen anders is. Door de openheid die er was, durfden mensen zich uit te spreken, zo werd de emotionele druk van de ketel gehaald en het onderlinge vertrouwen verstevigd.
Het was een opluchting voor jou als casusdrager om je emoties hierover te delen. Je collega’s konden zien dat deze situatie voor jou ook heel heftig was, en dat je een beslissing niet zomaar even neemt.
En dat gaf uiteindelijk de ruimte om met rust antwoord te kunnen geven op de vraag; Is dit goede zorg, voor deze mevrouw, op dit moment?
Menu